“Sonuncu tekil şahıs şiirler yazıyorum
sabahları, tüy kadar hafif kelimeler,
duyulur duyulmaz sesler, bir gözüm kan
çanağı. Günün gerisi aheste adımlarla
geçiyor, akşam yaklaşırken kabarıyor
yeniden içim, akşam kan çanağı.
Benim asıl yurdum oysa gece: Sağlam
direklerin üstüne çatılmış karanlığın
dibinden sökün ediyor ağrılı sahneler.
Herkes uyuduğunda çıkıyorum dışarıya,
dışarı içeri dinlemiyor gece, öbür
gözüm kan çanağı.”
“Sonuncu tekil şahıs şiirler yazıyorum
sabahları, tüy kadar hafif kelimeler,
duyulur duyulmaz sesler, bir gözüm kan
çanağı. Günün gerisi aheste adımlarla
geçiyor, akşam yaklaşırken kabarıyor
yeniden içim, akşam kan çanağı.
Benim asıl yurdum oysa gece: Sağlam
direklerin üstüne çatılmış karanlığın
dibinden sökün ediyor ağrılı sahneler.
Herkes uyuduğunda çıkıyorum dışarıya,
dışarı içeri dinlemiyor gece, öbür
gözüm kan çanağı.”
