Ne zaman canım sıkılsa ben yazarım.
Kâğıttır bana samimi gelen,
kalemdir beni noktasıyla virgülü ile önüme dizen.
Samimiyetsiz bakışlara anlatmam ben derdimi,
sevgimi, sinirimi, öfkemi...
Ne zaman sıkılsa canım yazarım ben.
Anneden bir saklar, dosttan iki saklar,
arkadaşa sadece üç anlatırım.
Ama kâğıda, ama kâğıda susmak ne mümkün?
Dökerim içimi o an karşında görürüm kendimi,
Birinin acısını dinler yazarım,
birinin aşkının içinde yaşarım.
Anlatmam ondan alıp gidip başkalarına,
Ben sadece yazarım.
Ne zaman canım sıkılsa ben yazarım.
Kâğıttır bana samimi gelen,
kalemdir beni noktasıyla virgülü ile önüme dizen.
Samimiyetsiz bakışlara anlatmam ben derdimi,
sevgimi, sinirimi, öfkemi...
Ne zaman sıkılsa canım yazarım ben.
Anneden bir saklar, dosttan iki saklar,
arkadaşa sadece üç anlatırım.
Ama kâğıda, ama kâğıda susmak ne mümkün?
Dökerim içimi o an karşında görürüm kendimi,
Birinin acısını dinler yazarım,
birinin aşkının içinde yaşarım.
Anlatmam ondan alıp gidip başkalarına,
Ben sadece yazarım.
